Cosmos

Ostatni film Andrzeja Żuławskiego jest jak artystyczny testament spisany młodzieżowym slangiem. Enfant terrible polskiego kina traktuje literacki pierwowzór Witolda Gombrowicza z właściwą sobie dezynwolturą. Akcja filmowego Kosmosu nie toczy się już w Zakopanem, lecz w zachodniej Europie, a z czasów międzywojnia została przeniesiona do współczesności. Przede wszystkim jednak powieść uważana przez wielu za najmroczniejszą w dorobku Gombrowicza została przekształcona w autentycznie zabawną farsę. Choć mamy do czynienia z ewidentną twórczą zdradą, słynącemu z prowokacji pisarzowi zapewniłaby ona zapewne maksimum satysfakcji. W Kosmosie Żuławski, jak za najlepszych czasów, mknie przez fabułę w szaleńczym tempie, uwodzi nas pięknem pojedynczych kadrów i finezją językowych gier. W historii początkującego pisarza Witolda znajduje także pretekst do podzielenia się z widzem radością płynącą ze snucia opowieści i kreowania ekranowego świata.