Pénélope, mon amour

Al 18 jaar film ik Pénélope, een jongvolwassene met autisme. Op een dag opende ik de kast met DV-cassettes en Super 8-rollen. Het stak mijn ogen bijna uit. We moesten al deze afbeeldingen verzamelen. Pénélope mon amour volgt de reis van een moeder en haar dochter door de jaren heen. Het vertelt verschillende fasen: de schok van de diagnose, de oorlogsverklaring, het afstand doen van de wapens, om uiteindelijk een andere bestaanswijze te accepteren en te ontdekken. Penelope stopt nooit met juichen voor wie ze is, ik blijf me afvragen wie ze is. Het antwoord op de vraag ligt juist in deze oneindige zoektocht. Alles wordt naar mij teruggespiegeld. Is het dus niet Penelope die mij indirect vertelt wie ik ben?